Wzorzec rasy

WYŻEŁ WEIMARSKI KRÓTKOWŁOSY
WEIMARANER

 Wzorzec FCI nr 99
Kraj pochodzenia: Niemcy
Data publikacji obowiązującego wzorca:   19.03.2015
Użytkowanie: wszechstronny pies myśliwski, pies wystawiający.
Klasyfikacja FCI: Grupa 7 - Wyżły.
Sekcja 1 - Wyżły kontynentalne.
Typ kontynentalny.
Próby pracy wymagane.

RYS HISTORYCZNY:

Jest wiele różnych teorii dotyczących pochodzenia wyżła weimarskiego. Pewne jest tylko tyle, że wyżeł weimarski, który miał domieszkę krwi psa tropiącego typu „Leithund”, występował w rejonie Weimaru już w pierwszym trzydziestoleciu XIX wieku. W połowie XIX wieku, zanim rozpoczęto hodowlę w czystości rasy, psy te znajdowały się głównie w rękach profesjonalnych myśliwych i hodowców zwierząt w Niemczech centralnych, głównie w okolicach regionu Weimaru i Turyngii. Kiedy zmniejszyło się zapotrzebowanie na psy tropiące, skrzyżowano je z psami typu „Hühnerhund”. Od roku 1890 prowadzono dalszą hodowlę w oparciu o ten typ krzyżówki, połączoną z wpisami do ksiąg hodowlanych. Na przełomie XIX i XX wieku obok wyżłów weimarskich krótkowłosych zaczęły pojawiać się osobniki długowłose. Od chwili założenia pierwszych ksiąg hodowlanych wyżeł weimarski hodowany był praktycznie w czystości rasy, w zasadzie wolny od domieszek krwi innych ras, przede wszystkim pointera. Z tego względu też uważa się, że wyżeł ten jest jedną z najstarszych odmian wyżłów niemieckich, która utrzymywana jest w czystości rasy od około 100 lat.

WYGLĄD OGÓLNY:

Średniej do dużej wielkości, mocnej muskulatury pies myśliwski o suchej i harmonijnej budowie typowej dla psa pracującego. Cechy płci powinny byc wyraźnie zaznaczone.

WAŻNE PROPORCJE:

Długość ciała do wysokości w kłębie: 12 : 11
Proporcje głowy: trzewioczaszka nieco dłuższa od mózgoczaszki (mierzonej od stopu do guza potylicznego).
Kończyny przednie: odległość od łokcia do środka śródręcza mniej więcej równa odległości od łokcia do kłębu.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:

Wszechstronny, zrównoważony pies myśliwski z dużą pasją, łatwy w prowadzeniu z dużą pasją, o systematycznym i wytrwałym sposobie szukania jednak nie nadmiernie żywiołowy. Bardzo dobry „wiatr”. Pies cięty w stosunku do drapieżników i innej zwierzyny, czujny jednak nie agresywny o pewnej stójce i niezawodnej pracy w wodzie. Godna uwagi jest  skłonność do pracy po strzale.

GŁOWA:

Mózgoczaszka:
Czaszka: w harmonii z wielkością psa i trzewioczaszką. Szersza u samców niż u suk, jednakże u obu płci zachowane dobre proporcje pomiędzy szerokością mózgoczaszki, a długością całej głowy. Występuje bruzda czołowa. Guz potyliczny słabo lub umiarkowanie rozwinięty. Łuki jarzmowe dobrze rozwinięte.
Stop: wyjątkowo słabo zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Nos: duży, wystający ponad żuchwę. Koloru ciemnocielistego, przechodzącego stopniowo w szary.
Kufa: długa i, szczególnie u samców, silna, sprawiająca wrażenie kanciastej. Żuchwa i szczęka tak samo silne. Grzbiet nosa prosty, często lekko wypukły, nigdy wklęsły.
Fafle: niezbyt obfite, od wewnątrz koloru ciemnocielistego (tak jak i podniebienie), nieznacznie zaznaczone kąciki warg.
Uzębienie: szczęka i żuchwa silne, uzębienie kompletne, regularne, mocne. Zgryz nożycowy.
Policzki: muskularne, dobrze zaznaczone. Zdecydowanie sucha głowa.
Oczy: koloru od jasno do ciemnobursztynowego, o inteligentnym wyrazie, błękitne u szczeniąt. Okrągłe, osadzone lekko skośnie.
Powieki dobrze przylegające.
Uszy: płaskie, szerokie i stosunkowo długie, sięgające mniej więcej kącika warg. Osadzone wysoko i wąsko, zaokrąglone na końcach,
pofałdowane. Gdy pies jest czujny i nasłuchuje, są zwrócone lekko do przodu.

SZYJA:

O szlachetnym wyglądzie i sposobie noszenia. Muskularna, prawie okrągła, nie za krótka, sucha. Silniejsza bliżej łopatek, harmonijnie łącząca się z górną linią ciała i klatką piersiową. Jej górna linia widoczna z profilu lekko wygięta.

TUŁÓW:

Linia górna: od szyi, poprzez dobrze zaznaczony kłąb, przechodzi stopniowo w stosunkowo długi, mocny, dobrze związany grzbiet.
Kłąb: wyraźnie zaznaczony.
Grzbiet: zwarty, muskularny, prosty. Nie opadający, z tyłu nie przebudowany Nieco dłuższy grzbiet nie jest wadą, lecz cechą charakterystyczną rasy.
Zad: długi, umiarkowanie ścięty.
Lędźwie: szerokie, muskularne, proste do lekko wysklepionych, przejście z grzbietu w lędźwie dobrze zamknięte.
Klatka piersiowa: silna, lecz nie przesadnie szeroka, sięgająca prawie do łokci, dostatecznie długa. Dobrze wysklepiona, o długich żebrach,
nie beczkowata. Przedpiersie dobrze rozwinięte.
Linia dolna i brzuch: lekko wznosząca się ku tyłowi, brzuch niepodkasany.

OGON:

Osadzony nieco niżej niż u innych porównywalnych ras. Mocny, dobrze owłosiony. Gdy pies jest w stanie spoczynku, opuszczony w dół, w czasie podniecenia, czy pracy noszony poziomo lub wyżej.

KOŃCZYNY:

Kończyny przednie: wysokie, suche, proste i równoległe, ale nie rozstawione szeroko.
Łopatki: długie, ukośnie ułożone, dobrze przylegające mocno umięśnione. Dobre kątowanie stawu barkowego.
Ramiona: ukośne, dostatecznie długie i silne.
Łokcie: swobodne, ustawione równolegle do osi ciała. Nie skręcone ani do wewnątrz ani na zewnątrz.
Przedramiona: długie, prosto ustawione.
Stawy nadgarstkowe: mocne, sprężyste
Śródręcza: suche, ustawione lekko ukośnie.
Łapy przednie: ustawione prosto w stosunku do osi ciała. Palce zwarte, wysklepione. Dłuższe palce środkowe nie są wadą, lecz cechą charakterystyczną rasy. Pazury koloru od jasno- do ciemnoszarego. Poduszki dobrze pigmentowane, twarde.
Kończyny tylne: wysokie, suche, dobrze umięśnione. Ustawione równolegle, ani za szeroko, ani za wąsko.
Uda: dostatecznie długie, silne, muskularne.
Kolana: mocne, sprężyste.
Podudzia: długie, z dobrze widocznym ścięgnem.
Stawy skokowe: mocne, sprężyste.
Śródstopia: suche, ustawione prawie pionowo.
Łapy tylne: zwarte i silne, bez wilczych pazurów, reszta odpowiada łapom przednim.

RUCH:

Kończyny przednie i tylne w ruchu równoległe. W galopie krok długi i płaski. W kłusie linia grzbietu prosta. Inochód niepożądany. Ruch we wszystkich rodzajach wydajny i płynny.

OKRYWA WŁOSOWA:

Skóra: mocna, dobrze, lecz nie nadmiernie przylegająca.
Odmiana krótkowłosa:
Włos: krótki (ale dłuższy i bardziej gęsty niż u porównywalnych ras), mocny, bardzo gęsty, gładko pokrywający ciało. Bez lub z nieznaczną
ilością podszerstka.
Odmiana długowłosa:
Włos: miękki, długi, z podszerstkiem lub bez niego. Prosty lub lekko falujący. Długa, falująca sierść dopuszczalna u nasady uszu. Na końcach uszu dopuszczalna sierść aksamitna. Sierść powinna mieć długość 3 - 5 cm, zaś pod szyją, na przedpiersiu i brzuchu powinna być jeszcze dłuższa. Wyraźne frędzle i portki, skracające się ku dołowi. Na ogonie wyraźne pióro. Włosy pomiędzy palcami.
Owłosienie na głowie nieco krótsze. Sierść typu Stockhaar ze średniej długości gęstym i dobrze przylegającym podszerstkiem, z umiarkowanie wykształconymi piórami i portkami pojawia się czasami u osobników o mieszanym genotypie.

Umaszczenie: srebrne, sarnie, mysioszare, jak i wszystkie pośrednie odcienie. Głowa i uszy zwykle nieco jaśniejsze. Białe znaczenia dopuszczalne jedynie na klatce piersiowej i palcach. Czasami ciemniejsza, mniej lub bardziej wyraźna pręga na grzbiecie.

WZROST:

Wysokość w kłębie: psy: 59 - 70 cm, suki: 57 - 65 cm.
Waga: psy: ok. 30 - 40 kg, suki: ok. 25 - 35 kg.

WADY:

Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny w zależności od stopnia jej nasilenia oraz wpływu na zdrowie i dobrostan psa.
Poważne wady:
- rozległa wełnista sierść u odmiany krótkowłosej,
- mocno kręcona sierść lub skąpe owłosienie u odmiany długowłosej białe znaczenia poza klatką piersiową i palcami,
- uszy zdecydowanie za długie lub za  krótkie, nie skręcone,
- grzbiet mocno łękowaty lub karpiowaty, mocno przebudowany,
- bardzo obwisłe podgardle,
- kończyny mocno beczkowate lub krowie,
- znaczne anomalie w budowie kończyn np. słabe kątowanie,
- mocno odstające łokcie, luźne palce.

Wady dyskwalifikujące:

- wyraźne odstępstwa od typu, nietypowe cechy płciowe,
- znaczne odchylenia od proporcji,
- wzrost powyżej 2 cm poza wzorcem,
- absolutnie nietypowa budowa, przede wszystkim ociężała lub wątła,
- absolutnie nieproporcjonalna budowa,
- ekstremalne zaburzenia chodu,
- źle uformowana zniekształcona skóra,
- częściowy lub zupełny brak sierści,
- brak owłosienia na uszach i brzuchu,
- odchylenia od odcieni szarości, jak żółtawe lub brązowawe; brązowe podpalanie,
- kolor inny niż szary, odcienie niebieskiego,
- mózgoczaszka: absolutnie nietypowa,
- trzewioczaszka: znaczne odchylenia np. zbyt obfite fafle, krótka lub spiczasta kufa,
- absolutnie nietypowa jak np. wklęsły grzbiet nosa,
- oczy: entropium, ektropium; lekkie lub jednostronne wady powiek,
- szczęki i zęby: brak więcej niż dwóch P1 lub M3,
- klatka piersiowa, brzuch: nieprawidłowo zbudowana, klatka piersiowa beczkowata, niewystarczająca głębokość lub długość klatki piersiowej, mocno podkasany brzuch,
- kończyny nieprawidłowo zbudowane,
- pozostałe deformacje,
- nadmierna agresja wobec psów lub ludzi, nadmierna lękliwość,
- wyraźne oznaki zaburzeń zachowania.

UWAGI

Samce muszą mieć dwa prawidłowo rozwinięte jądra, umieszczone całkowicie w worku mosznowym.

Do hodowli powinny być używane wyłącznie psy funkcjonalne i klinicznie zdrowe o cechach typowych dla rasy.


 

Flag Counter